this blog is nothin but a place i scribble whatever i feel like.. its not something to follow and enjoy like other blogs.. its just a place i throw my loneliness and my days into..
Monday, September 12, 2011
Saturday, July 31, 2010
Tuesday, November 11, 2008
வெளிச்சத்துக்கு வருகிறது...ராஜராஜ சோழன் சமாதி!
சோழ மாமன்னர்களில் மங்காத கீர்த்தி கொண்டவன் ராஜராஜ சோழன். சிறந்த சிவபக்தனான இவன், சோழ நாடு முழுவதையும் அளந்து கணக்கிட்டு, தற்போதைய நில அளவை முறைக்கு முன்னோடியாக இருந்தவன். தமிழ் வேதமாகிய தேவாரத்தை, தில்லைவாழ் அந்தணரி டமிருந்து மீட்டு உலகுக்கு அளித்தவன். இத்தனைக்கும் மேலாய் இன்றளவும் முற்கால தமிழக கட்டடக் கலைக்கு சான்றாக நிற்கும் தஞ்சைப் பெரிய கோயிலை கட்டியவன்.
இத்தனை பேரும் புகழும் கொண்ட மன்னனின் எல்லா செயல்களுக்கும் கல்வெட்டுகளும், செப்பேடுகளும் சான்றாக இருக்கின்றன. ஆனால், அவர் இறந்த 1014&ம் ஆண்டு அவரது உடல் புதைக்கப்பட்டதா, எரிக்கப் பட்டதா, அது எங்கே நடந்தது என்பது போன்ற கேள்விகள் காலத்தின் இருண்ட பக்கங்களில் காணக் கிடைக்காமலே இருந்தன. இப்போது இந்த விஷயத்தில் சிறு வெளிச்சம் விழுந்திருக்கிறது.
‘கும்பகோணம் பட்டீஸ்வரம் பக்கம் இருக்கிற உடையாளூர் என்ற ஊரில்தான் ராஜராஜ சோழன் அடக்கம் செய்யப்பட்ட இடம் இருக்கிறது’ என்றொரு தகவலைத் தன் ஆராய்ச்சியின் மூலம் வெளியுலகுக்கு அறிவித்திருக்கிறார், கும்பகோணத்தைச் சேர்ந்த கல்வெட்டு ஆய்வாளர் சேதுராமன். இவரது இந்த அறிவிப்பு, மற்றவர்களாலும் நிபந்தனையுடன் ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்டிருக்கிறது.
இதையடுத்து, தமிழக அரசு அறநிலையத்துறையின் திருக்கோயில்கள் சீரமைப்பு ஆலோசனைக் குழுவின் உயர்மட்ட உறுப்பினரான போரூர் சாந்தலிங்க அடிகளார், ‘‘ராஜராஜ சோழனின் சமாதி இருக்கும் இடத்தில் மணிமண்டபம் கட்டுவதற்கும், சோழனின் பெருமைகளைப் பறைசாற்றும் வண்ணம் இங்கு அமைந்திருக்கும் வரலாற்று நினைவிடங்களை ஒருங்கிணைத்து சுற்றுலாத் தலமாக அறிவிக்கவும் அரசிடம் பரிந்துரை செய்வோம்’’ என்று அறிவித்திருக்கிறார்.
கும்பகோணத்தில் இருந்து ஆறாவது கிலோமீட்டரில் இருக்கும் உடையாளூர் கிராமத்துக்குச் சென்றோம். பச்சைப் பசேலென்று கண்களுக்குள் குளிர்ச்சியை அள்ளித் தெளிக்கிறது அந்தக் கிராமம். சின்ன சந்தில் உள்ள குடிசை வீட்டுக்கு போய் ‘ராஜராஜன் சமாதி’ என்று கேட்டால் குடிசையில் இருக்கும் பெரியவர் பக்கிரிசாமி அந்த வீட்டுக்குப் பின்னால் இருக்கும் வாழைத் தோப்புக்குள் அழைத்துச் செல்கிறார். அங்கே ஓரிடத்தில் ஒரு பெரிய சிவலிங்கம் தெரிகிறது. அதற்கு எதிரே விளக்கேற்ற ஒரு மாடம் தெரிகிறது. அதைக் காட்டி இதுதான் என்கிறார் பெரியவர்.
கிராமத்தில் இருக்கும் வயோதிக சிவாச்சாரியாரான வைத்தியநாதர் என்பவர், ‘‘கல்வெட்டு ஆராய்ச்சியாளர் சேதுராமன் மைசூரில் வைக்கப்பட்டிருக்கும் கல்வெட்டு படிகளைப் பார்த்தபோது, இங்குள்ள பெருமாள் கோயிலில் முதலாம் குலோத்துங்க சோழனின் கல்வெட்டு ஒன்று இருப்பதையும் அதில் ராஜராஜ சோழன் எழுந்தருளி இருக்கும் நினைவு மண்டபம் சிதிலமடைந்து இருந்ததாகவும் அதை சரிசெய்ததாகவும் பொறிக்கப்பட்டு இருப்பதைப் பார்த்திருக்கிறார். உடனே இங்கு வந்து பெருமாள் கோயிலை ஆய்வு செய்தார். அப்போதுதான் ராஜராஜன் நினைவுமண்டபத் தூண் இருக்கும் விஷயமே வெளியில் தெரிந்தது. அதற்குப் பிறகு குடவாசல் பாலசுப்ரணியமும் அவரும் அந்தத் தூணை தேடும்போதுதான், கிடைக்காமல் என்னிடம் வந்து கேட்டார்கள். பால்குளத்து அம்மன் கோயிலைப் புதுப்பிக்கும்போது, ஒரு தூண் தேவைப்பட்டதால் பெருமாள் கோயிலில் இருந்த அந்தத் தூணை அங்கே எடுத்துப்போய் வைத்து விட்டோம் என்றேன். உடனே அங்கு சென்று பார்த்தபோது அது ராஜராஜன் நினைவு மண்டபத் தூண் என்பதற்கான எழுத்துக்கள் பொறிக்கப்பட்டிருந்தது. இதைத் தொல்பொருள் துறையினரும் படியெடுத்து ஆவணமாகப் பதிவு செய்திருக்கிறார்கள். அதற்குப் பிறகுதான் எல்லோரும் ராஜராஜன் நினைவிடம் இங்குதான் இருக்கிறது என்பதை ஒப்புக் கொண்டார்கள்’’ என்றார்.
ராஜராஜன் நினைவிடத்தில் குடிசைகட்டி வாழ்ந்து வரும் பக்கிரிசாமி ‘‘கோயில் இடமான இதில் எங்க அப்பா காலத்திலிருந்து குடியிருக்கிறோம். இரண்டு வருஷத்துக்கு முந்தி ஒருநாள் மழை பெஞ்சப்போ, இந்த இடத்துல திடீர்னு மண் உள் வாங்கிடுச்சு. அப்போ கொஞ்ச ஆழத்துக்கு மண்ணைத் தோண்டிப் பார்த்தேன். உள்ளே எண்கோண வடிவில் கட்டடம் போன்ற அமைப்பு இருந்தது. என்ன, ஏதுனு புரியாததால அதை அப்படியே மூடிட்டேன். இப்பதான் இது ராஜா சமாதின்னு தெரிஞ்சுகிட்டேன். அதற்கப்புறம் தினமும் கொஞ்சம் எண்ணெய் ஊத்தி விளக்குக் கொளுத்தி வைக்கிறேன்’’ என்றார்.
இந்த விஷயத்தில் அதிக அக்கறை காட்டி வரும் கல்வெட்டு ஆராய்ச்சியாளர் குடவாயில் பாலசுப்ரமணியனிடமும் இதுகுறித்துப் பேசினோம். ‘‘அந்த இடத்தில்தான் ராஜராஜ சோழன் சமாதி இருக்கும் என்பதை 100 சதவிகிதம் உறுதியாக சொல்லத்தகுந்த ஆதாரங்கள் இல்லைதான். ஆனால், அதுவாகத்தான் இருக்கும் என்பதற்கு 90 சதவிகித சாத்தியக்கூறுகள் இருக்கின்றன. அதைப்பற்றி பேசுவதற்குள் அதை சமாதி என்று சொல்வது தவறு. அவனது அஸ்தி வைக்கப்பட்டு, அதன்மீது எழுப்பப்பட்ட பள்ளிப்படை கோயிலாகவோ நினைவு மண்டப மாகவோகூட அது இருக்கலாம். அதனால் அதை நினைவிடம் என்று அழைக்கலாம். சோழ மன்னர்களின் குடும்பத்தினர் தஞ்சையில் அரசாண்டாலும் அவர்கள் வசிக்கும் மாளிகைகள் பழையாறையில்தான் இருந்தது. அதோடு ராஜராஜ சோழனின் மனைவியர்களில் ஒருவரான பஞ்சவன் மாதேவியினுடைய பள்ளிப்படை கோயில், பட்டீஸ்வரத்தில்தான் இருக்கிறது. அதனாலும் அந்த நினைவு மண்டபத் தூணாலும் அந்த இடம் ராஜராஜ சோழனின் நினைவிடம்தான் என்று உறுதியாக சொல்லலாம். கங்கைகொண்ட சோழபுரத்தையும், தஞ்சாவூரையும் அகழ்வாராய்ச்சி செய்ததைப் போல, இங்கும் மத்திய தொல்பொருள் துறை முழுவீச்சில் அகழாய்வு செய்தால், இன்னும் பல சரித்திர சான்றுகள் கிடைக்கும்’’ என்றார்.
சென்னையில் இருக்கும் தமிழ்நாடு அரசு தொல்பொருள் துறை அலுவலகத்தில் இதுகுறித்து விசாரித்தோம். ‘‘உடையாளூர் கோயில் கல்வெட்டில் ‘மகேஸ்வரதானம்’ என்பது பற்றி குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறது. அது இறந்தவர்களுக்காகக் கொடுக்கப்படுவது. அதோடு ராஜராஜேஸ்வரம் என்ற கோயில் இருந்ததாகவும் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறது. அது ராஜராஜனுடைய அஸ்தி மேல் எழுப்பப்பட்ட கோயிலாக இருக்கலாம். அதோடு பால்குளத்து அம்மன் கோயிலில் இருக்கும் கல்வெட்டுத் தூணையும் பார்க்கிறபோது, அந்த இடம் ராஜராஜன் நினைவிடமாக இருப்பதற்கான வாய்ப்புகள் அதிகமாக இருக்கிறது. ஆனால், அந்த இடத்தை அகழ்வாராய்ச்சி செய்வது சம்பந்தமாக தங்களிடம் திட்டம் ஏதும் இல்லை’’ என்றனர்.
& கரு.முத்து
Sunday, November 9, 2008
MAHAKAVI
Subramania Bharati (Tamil: சுப்பிரமணிய பாரதி) (December 11, 1882 - September 11, 1921) was a Tamil poet from Tamil Nadu, India, independence fighter and reformer. Known as Mahakavi Bharati (the laudatory epithet Maha Kavi meaning Great Poet in Tamil), he is celebrated as one of India's greatest poets. Bharati was prolific and adept in both the prose and poetry forms, and his rousing compositions helped rally the masses to support the Indian independence movement in South India. Bharati lived during an eventful period of Indian history; his contemporaries included other prominent leaders of the Indian independence movement such as Mahatma Gandhi, Bal Gangadhar Tilak, Sri Aurobindo and V.V.S.Aiyar.
Early life
Bharati was born to Chinnasami Subramania Iyer and Lakshmi Ammaal on December 11, 1882 in the Tamil village of Ettayapuram. Bharati was educated at a local high school called "The M.D.T.Hindu College". He learnt music from very young age and at 11 was invited to a conference of Ettayapuram court poets and musicians for composing poems and songs. It was here that he was conferred the title of "Bharathi" (Goddess of learning). Bharati lost his mother at the age of 5 and his father at the age of 16. He married his cousin Chellamal in 1897, at the age of fourteen. After an early marriage, Bharati, curious to see the outside world, left for Benares in 1898. The next four years of his life served as a passage of discovery, when Bharathi discovered a country in tumult outside his small hamlet. Bharati worked as a school teacher in Madurai Sethupathy High School (Now a Higher Secondary School) and as a journal editor at various times in his life.
Nationalist
During his stay in Benares, also known as Kashi and Varanasi, Bharati was exposed to Hindu spirituality and nationalism. Bharati's enquiring mind began to see beyond the social taboo superstition that held sway amidst the orthodox South Indians. In December 1905, he attended the All India Congress Session held in Benaras. On his way back he met Sister Nivedita, Vivekananda’s spiritual daughter, and came under her spell. From her arose another of Bharati’s iconoclasm, his stand to recognise the privileges of women. The emancipation of women exercised Bharati’s mind greatly. He visualised the ‘new woman’ as an emanation of Shakti, a willing helpmate of man to build a new earth through co-operative endeavour. [1]
During this period, Bharati Understood the need to be well-informed of the world outside and took avid interest in the world of journalism and the print media of the West. Bharati joined as Assistant Editor of the Swadeshamitran, a Tamil daily in 1904. By April 1907, he had started and along with M.P.T. Acharya, edited the Tamil weekly India and the English newspaper Bala Bharatham.
These papers not only served the purpose of enlightening the masses on the affairs of the nation and the world outside, but also were a means of expressing Bharathi's creativity, which began to peak during this period. Bharathi started to publish his poems regularly in these editions. From complex religious hymns to rousing nationalist anthems, from contemplations on the relationship between God and Man to songs on the Russian and French revolutions, Bharati's subjects were truly diverse.
He was simultaneously up against personal and social poverty, society for its mistreatment of the downtrodden people, and the British for occupying India. Though he lived a life of abject poverty, he was always positive.
Militancy
Bharathi participated in the historic Surat Congress in 1907, which deepend the divisions within the Indian National Congress between the militant wing led by Tilak and Aurobindo and the 'moderates'. Subramania Bharati supported Tilak and Aurobindo together with V. O. Chidambaram Pillai and Kanchi Varathaachariyar. Tilak openly supported armed resistance against the British.
Bharati immersed himself in writing and in political activity. In Madras, in 1908, he organised a public meeting to celebrate Swaraj (independence) Day'. His nationalistic poems Vanthe Matharam, Enthayum Thayum, Jaya Bharath were printed and distributed free to the audience. He is rightly referred to as the National Poet of India.
Exile in Pondicherry
In 1908, he gave evidence in the case which had been instituted by the British against V.O. Chidambaram Pillai. In the same year, the proprietor of the 'India' was arrested in Madras. Faced with the prospect of arrest, Bharati escaped to Pondicherry which was under French rule.
From there Bharati edited and published the weekly journal India, Vijaya, a Tamil daily, Bala Bharatha, an English monthly, and Suryothayam a local weekly of Pondicherry. The British tried to suppress Bharathi's output by stopping remittances and letters to the papers. Both India and Vijaya were banned in British India in 1909.
During his exile, Bharati had the opportunity to mix with many other leaders of the militant wing of the Independence movement such as Aurobindo, Lajpat Rai and V.V.S. Aiyar, who had also sought asylum under the French. Bharathi met with Aurobindo in Pondicherry and the discussions often turned to religion and philosophy. He assisted Aurobindo in the Arya journal and later Karma Yogi in Pondicherry. Bharathy met with Mahatma Gandhi in 1919 in Rajaji's home.
Bharathi entered British India near Cuddalore in November 1918 and was promptly arrested. He was imprisoned in the Central prison in Cuddalore in custody for three weeks - from 20 November to 14 December. In Kashi he met a sikh and he was inspired to change his attire and started wearing turban.
Literary career
Bharati had an exceptional love and devotion towards his mother tongue Tamil language, which he considered as the sweetest of all the languages known to him. He has written in one of his poems, 'Of all the languages I know, I have not heard a sweeter language than Tamil' (யாமறிந்த மொழிகளிலே தமிழ்மொழி போல் இனிதாவது எங்கும் காணோம்). He was fluent in many languages including Bengali, Hindi, Sanskrit, Kutchi, French and English and frequently translated works from other languages into Tamil. He had a voracious appetite for learning ancient and contemporary Tamil literature and derived astonishing insights from the ancient poems. He emphasized that musicians should not sing songs which they don't understand and should learn from Hindustani musicians how to train their voices. He was not a simple propagandist poet, however noble his patriotic and humanist sentiments were. He was also a seeker of beauty and philosophic wisdom. As a national poet, as a poet with a universal vision and as a poet of beauty and truth, he is comparable to some of the great poets of the world. Hence his claim to a lofty place in the great galaxy of world poetry.
A number of his creations are about nature. Both Bharati and Shelley were soaring spirits and loved the sparrow and the skylark respectively as symbols of freedom. But Bharathi is not content with the mindless joy of the sparrow; he wants to fly in the sky like a bird so that he can see the endless hills, springs, rivers and the sea. But the human body does not give him full freedom and he also recognizes that the very growth of human civilization is a hindrance to experiencing the bliss of the bird. But he never wants to surrender his humanity. He is alive to the fact that in the world of the bird, there is no intellectual joy of man. Whereas Shelley is unwilling to return to the earth because of its sadness (our sincerest laughter with some pain is fraught), Bharathi’s sparrow asks man to give up not life but desire. Bharathi’s poetry is not an escape from but into life. [2]
Nationalistic poems
Bharathi is considered a nationalistic poet due to his number of poems of the patriotic flavour through which he extolled the people to join the Independence struggle. He wrote "The glorious Himalayas are ours and there is none to compare with it on this earth…The good river Ganges is our river and there is no river to rival its goodness…
விடுதலை! விடுதலை! விடுதலை! பறைய ருக்கும் இங்கு தீயர் புலைய ருக்கும் விடுதலை பரவ ரோடு குறவருக்கும் மறவ ருக்கும் விடுதலை! திறமை கொண்டதீமை யற்ற தொழில் புரிந்து யாவரும் தேர்ந்த கல்வி ஞானம் எய்தி வாழ்வம் இந்த நாட்டிலே.
Instead of merely being proud of his country he also outlined his vision for a free India. He wrote 'When you say Bharat you will lose your fear of your enemies…We will make weapons, produce good paper, we will build big factories and create great schools. We will never rest, nor sleep; we will be truthful and excel…'
Bharathi's strong nationalistic sense may be illustrated by this:
- ஆயிரம் உண்டிங்கு சாதி, எனில் அன்னியர் வந்து புகலென்ன நீதி!
- We may have thousand of sects; that, however, does not justify a foreign invasion.
Religious and philosophical poems
Bharati produced such masterpieces as Kannan Paattu (Song of Krishna), in which Bharati sought to portray God as the source of all of humanity's passions in the most accessible of forms including in the roles of a love-lorn lover, of a mischievous child, of an innocent child, and of a wise teacher.
Bharati also published two of his most widely read epics during this period: Panchali Sapatham (Draupadi's Vow), a poetic semi-political reflection on greed, pride and righteousness derived from the Indian epic Mahabharata, and Kuyil Paatu (Song of The Cuckoo), an ode and a tribute to the poet's favourite Shelley.
Carnatic Music compositions
Bharati composed Carnatic music kritis in Tamil on love, devotion, etc. He set his songs to music and could sing them well in a variety of ragas. In Bharata Deviyin Thiru Dasangam he used ten different ragas. His patriotic songs emphasize nationalism, unity of India, equality of man and the greatness of the Tamil language, set to folk tunes. He sang these himself at various political meetings.
Although he was fluent in Sanskrit (and other languages including Bengali, Hindi, Sanskrit, Kutchi, French and English), he only composed two songs purely in Sanskrit, with the vast majority being in Tamil.
In an article Sangeeta Vishayam (Issues in Music), Bharatiyar rebukes musicians for singing songs of the Trinity, Patnam Subramania Iyer and others without knowing the meaning because the songs are all in Sanskrit or Telugu. He says, without knowing the meaning, singers are unable to sing with proper expression. He also says songs usually portray devotion and love and not other emotions like courage, anger, wonder, fear, and hatred. He emphasized that musicians should not sing songs which they do not understand and should learn from Hindustani musicians how to train their voices.
Bharati set tunes for a number of his songs, however not all of them have been recovered. Some of the songs of Bharati that are currently very popular in the Carnatic music concert circuit include: Theeratha Vilaiyattu Pillai, Chinnanchiru Kiliye (tuned by him in Raga Bhairavi, but popularised in Ragamalika), Suttum Vizhi, Thikku Theriyaatha, Senthamizh Nadenum, and Paarukkule Nalla Naadu.
Journalism
As a journalist, Bharati was the first in India to introduce caricatures and political cartoons to his newspapers; they were satirical and angry hand-drawn illustrations of the poet that improvised heavily on the works of his inspiration Thomas Nast. He published and edited various journals such as Swadeshamitran, India, Vijaya, and Bala Bharatham.
Innovation in Tamil poetry
Bharati was a pioneer in introducing a new style of Tamil poetry. Until then the poems had to follow the strict syntactic rules set down by the ancient Tamil grammatical treatise Tolkappiyam. Bharati broke this syntactic bonds and created a prose-poetic style known as the puthukkavithai (modern poems).
Literary output
Bharati's was a prolific writer and in his short life he produced numerous poems short and long, essays, prose-poetry and fiction. He wrote poems in both the conventional as well as his new style of puthukkavithai. His works may be broadly classified into these heading
- Autobiography (சுய சரிதை)
- Patriotic songs (தேசிய கீதங்கள்)
- Philosophical songs (ஞானப்பாடல்கள்)
- Miscellaneous songs (பல்வகைப் பாடல்கள்)
- Devotional songs (தோத்திரப் பாடல்கள்)
- Commentary on Gita (பகவத் கீதை முன்னுரை)
- Kannan song, Kuyil song (கண்ணன் பாட்டு, குயில் பாட்டு)
- Panchali's Vow (பாஞ்சாலி சபதம்)
- Chandrika's story (சந்திரிகையின் கதை) (an unfinished novel)
- Pappa Pattu (பாப்பாப் பாட்டு) (Songs for the Children)
- Leaders
Social reformer
His poetry expressed a progressive, reformist ideal. His powerful imagery and the vigour of his verse has come to symbolise Tamil culture in many respects. Bharathiyaar famously espoused greater freedom and respect for women:
- We will destroy the idiocy
- Of denigrating womanhood
In the poem, Bharati expresses his frustrations at some of the deploring superstitions of his fellow men which are responsible for their remaining as slaves despite all their resources and glorious past.
- 'My blood boils to think of these idiotic men! How many divisions within us, they are more than a crore!…'
Bharati fought against the caste system in the Hindu society. Although born into an orthodox Brahmin family, he gave up his own caste identity. One of his great sayings meant, "There are only two castes in the world: One who is educated and one who is not". He considered all living beings as equal and to illustrate this he even performed upanayanam to a young harijan man and made him a Brahmin. He also scorned the divisive tendencies being imparted into the younger generations by their elderly tutors during his time. He openly criticised the preachers for mixing their individual thoughts while teaching the Vedas and the Gita.
Death
Bharati's health was badly affected by the imprisonments and by 1920, when a General Amnesty Order finally removed restrictions on his movements, Bharati was struggling in penury and failing health resulting in his tragic premature death.
Bharati was struck by an elephant at Parthasarathy temple, Thiruvallikeni, Chennai. It is an irony of fate that a temple elephant, whom he used to feed regularly, attacked him one day from which he got very sick. He however survived the mishap. A few months later his health deteriorated and he died on September 11, 1921, not yet forty years of age. Though Bharati was a people's poet there were only around fifteen people to attend his funeral. [3]
The last years of his life were spent in a house in Triplicane, Chennai. This house was bought and renovated by the Government of Tamil Nadu in 1993 and named 'Bharathiyar Illam' (Home of Bharathiyar).